زمین سرشاراز گل گشته اکنون چون بهشت چون بهار است و مه سرسبز آن اردیبهشت
آفرین بر او که انسان را همی از گل سرشت از برایش نامه ای پربار چون قرآن نوشت
او در آن با نثر زیبایی به نیکویی نبشت از پلیدی ها بپرهیزید و از کردار زشت
هر کسی بذر بدی کاشت دگر نیکو نکشت در سرای راحتی هرگز نمی باشد بهشت
اندکی سختی بباید تا شوی نیکو سرشت این چنین سستی نشاید در مه اردیبهشت
خانه ای از نو بباید ساخت اما نیک خشت تا شود هر لحظه اش پربار چون اردیبهشت
